مصراع اول اشاره به حديث نبوى «الناس نيام فاذا ماتوا انتبهوا»[1] دارد. در روز قيامت - حشر - هنگامى كه از خواب غفلت بيدار شوى،همه موجودات و ممكنات عالم كه متفرق بودند، جمع مى بينى و در آن لحظه است كه توحيد آشكار مى گردد و مى دانى كه وجود واحد بوده است كه تو به چشم كثرت مى ديده اى و موجوداتى را كه حقيقت مى پنداشتى، همه وهم و پندار بوده است و غير حق، وجودى نيست.

اَحْوَل ‌ دو بين، لوچ

مبدّل ‌ دگرگونى، تغيير و تحوّل

هنگامى كه از پيش چشم شخص دو بين، حق ديدن موجودات، كه خيالى بيش نيست برداشته شود و براى او يقين شود كه هر چيزى كه در عالم مى بيند وجود حق است، در روز حشر زمين و آسمان تبديل به زمين و آسمانى ديگر مى شوند.

مصراع دوم اشاره به آيه ﴿يوم تبدّل الارض غيرالارض والسّموات و برزوا لِله الواحد القهّار﴾[2] دارد.

خورشيد جهان ‌ منظور تجلّى ذات حق است.

مهر ‌ آفتاب

هنگامى كه تجليّات ذات حق همچون خورشيد تابناك در قلب پاك سالك راه حق كه همچون آيينه است خود را بنماياند، در برابر نور خيره كننده او، نور زهره و