در رواياتى كه وسايط زياد دارد و طبقاتى در وسط هست لازم است كه در وسايط نيز تواتر باشد . مثلا . اگر محمد بن يعقوب كلينى ( ره ) در[ ( كافى]) روايتى را از على بن ابراهيم و او از پدرش ابراهيم بن هاشم و وى از حماد و او از زراره نقل مى كند , در تمامى اين وسايط نيز بايد تواتر محفوظ باشد . بنابراين , اگر در يكى از طبقات تواتر نباشد , تواتر از ميان مى رود , زيرا نتيجه تابع أخس از مقدمات است , و چنانچه يكى از مقدمات ضعيف و فاسد باشد , نتيجه هم ضعيف و فاسد مى شود .

ممكن است خبر متواتر نباشد و اكثرا چنين است كه خبر , خبر واحد است , لكن محفوف به قراينى است كه افاده علم مى كند . اگر مخبر يك شخص باشد ولى روايتش محفوف به قراينى باشد كه انسان به صدق آن علم پيدا كند و شك و شبهه اى پيش نيايد , اين خبر حجت است , زيرا علم مىآورد , و هر چيزى كه به علم برگردد به قطع برمى گردد و ما , در باب حجيت , هر أمرى را به علم برمى گردانيم : كل ما بالعرض لابد و أن ينتهى الى ما بالذات . پس , اگر روايتى كه بر حسب ظاهر بايد ظن بياورد به بركت قراينى كه اين روايات محفوف به آنها هستند علم بياورد , غايت حاصل مى گردد و حجيت براى آنها ذاتى مى شود ,يعنى ديگر نياز به جعل حجيت ندارند , چون حجيتشان انجعالى است . در واقع , اين سنخ أخبار را نبايد در زمره[ ( خبر واحد]) شمرد چون حكم[ ( روايات متواتر]) را دارند .

مهمترين بحث درباره سنت , بحث درباره خبر واحدى است كه مجرد أز قراين مفيد علم است . أكثر رواياتى كه از پيامبر اكرم ( ص ) يا أئمه أطهار ( ع ) رسيده است از اين قسم أخبارند . اين قسم نه از زمره أخبرا متواتره است و نه از قبيل أخبار محفوف به قراين قطعيه , بلكه خبر واحد اصطلاحى است كه موجب ظناست . اكنون بايد