به طور خلاصه , لابشرط قسمى عبارت از همان كلى طبيعى است , و لابشرط مقسمىعبارت است از ملاحظه ماهيت لابشرط از اعتبارات ثلاث اعتبار ( كه بشرط شيئيت و بشرط لائيت و لا بشرطيت باشد ) , و ماهيت مهملة عبارت است از ملاحظه ماهيت , ذات و ذاتيات معنى فقط , و بدون هيچ گونه ملاحظه حتى ملاحظه قسمت و مقسميت .

مدعاى ما آن است كه موضوع له الفاظ از براى اسماء أجناس همان ماهيت مهملة است , نه لابشرط مقسمى و يا لابشرط قسمى . اگر گفتيم كه أسماء أجناس براى ماهيت مهملة وضع شده اند كه تحقيق نيز همين است , و يا اگر گفته شود كه اين اسماء براى لابشرط مقسمى وضع گرديده اند , همن طور كه مرحوم ميرزاى نائينى ( قدس سره ) مى گويد , به قول گروهى ناچار خواهيم بود كه در مقام اثبات اطلاق و شيوع و سريان به مقدمات حكمت تمسك كنيم , يعنى اگر مقدمات حكمت نباشد , نمنى توانيم استفاده اطلاق و شمول كنيم . به همين بيان , در ماهيت مهلمة نيز اين اطلاق و شمول را بايد از جاى ديگر , يعنى از مقدمات حكمت , استفاده كرد ,چون از لفظ استفاده نمى شود . أما اگر بگوييم كه موضوع له ألفاظ و أسماء أجناس همان لابشرط قسمى است , يعنى همان كلى طبيعى كه در خارج موجود است , قهرااطلاق مدلول خود لفظ خواهد بود , زيرا لابشرط از وجود قيد و عدم قيد است , و وقتى لابشرط از وجود قيد و عدم قيد بود , پس مدلول خود لفظ است , مثل عام .