‌ چنان كه قرآن مى‌گويد بسيارى، دختر را ننگ مى‌شمردند [1] و حتى برخى از آنان دختران خود را زنده به گور مى‌كردند [2] و اگر پدرى دخترش را زنده مى‌گذاشت، مرگ زودرس او را سعادتى براى خود مى‌شمرد. [3]

‌ غمناك‌تر از زناشويى، مسأله طلاق و متاركه بود كه با سنت‌هاى ستمگرانه، دور از انصاف و منافى با اخلاق و انسانيت همراه بوده. نه مقدماتى داشت و نه شرط و پيامد قانونى. مرد مى‌توانست، حتى بى‌هيچ بهانه‌اى، به آسانى پيوند زناشويى را بگسلد; نه شاهدى لازم بود و نه نفقه و هزينه‌اى. [4]

‌ برخى از انواع طلاق رايج بين عرب جاهلى عبارت بودند از ‌ظهار‌ [5] (تشبيه زن به مادر يا خواهر براى تحريم ابدى); ‌ايلا‌ [6] (سوگند خوردن و بلاتكليف گذاردن زن); طلاق ضرار [7] (گرفتار كردن زن بين طلاق و رجوع‌هاى مكرر).

‌ بدين ترتيب، به خوبى مى‌توان عصر جاهليت سنتى و بدوى جزيرة العرب در بهره‌كشى ظالمانه و عدم رفتار انسانى با زن را با جاهليت مدرن عصر حاضر مقايسه كرد. [8]

هـ ‌. وضعيت اقتصادى

پشتوانه‌اقتصادى عربستان، دادوستد جواهرات و سنگ‌هاى‌قيمتى، كشاورزى، دامدارى ـ‌در اندك مناطقِ برخوردار از آب ـ و درآمد حاصل از زيارت مكه در ايامى‌خاص بود. در داخل قبايل، غارت و دزدى، غنيمت‌ها، برده‌گيرى، قمار، ربا، كم فروشى و داد و ستدهاى نادرست نيز از عوامل كسب يا از دست دادن اموال بود. [9]