هنگام اسم بردن از آن‌ها مى‌فرمايند، پدر و مادرم فداى آن‌ها باد.[1] گوش وقتى كه توفيق پيدا بكند، مفاهيم آيات قرآن كريم را بشنود؛ فرمايشات رسول خدا را بشنود؛ فرهنگ الهى ائمه را بشنود، تبديل به عقل پخته و عقل مسموع مى‌شود، و يك مقدار هم كه آدم مواظب خودش باشد و دچار فساد و گناه نشود، اين عقل متكى به معرفت دينى، ميدان‌دار باطن انسان، مى‌شود، و اين عقل است كه با تكيه بر معرفت دينى، مانند يك قلم پاك كه به دست يك نويسنده پاك است، يك زندگى استوار، قوى و داراى اعمال صالحه و اخلاق حسنه را براى انسان مى‌نويسد و ظرف وجود انسان را از خوبى‌ها پر مى‌كند؛ خوبى‌هايى كه براى خود انسان، ماندگار و ابدى است و يك چنين انسانى كه در قيامت وارد بر خدا مى‌شود، به قول معروف، ملائكه الهى با سلام و صلوات او را وارد مى‌كنند. در سوره رعد،

[1] 1. نهج‌البلاغه، خطبه 229.