عذرخواهي محصول تواضع و بيداري و پشيماني است، واجب است براي حفظ شخصيتش عذرِ عذرخواه پذيرفته شود و براي وي از حضرت حق، طلب مغفرت و آمرزش گردد.

پذيرش عذر به اندازه‌اي مهم است که امام موسي بن جعفر (عليه السلام) با جمع کردن فرزندانش به آنان فرمود:

«يَا بَنِيَّ إِنِّي مُوصِيكُمْ بِوَصِيَّةٍ فَمَنْ حَفِظَهَا لَمْ يَضَعْ مَعَهَا إِنْ أَتَاكُمْ آتٍ فَأَسْمَعَكُمْ فِي الْأُذُنِ الْيُمْنَي مَكْرُوهاً ثُمَّ تَحَوَّلَ إِلَي الْأُذُنِ الْيُسْرَي فَاعْتَذَرَ وَقَالَ لَمْ أَقُلْ شَيْئاً فَاقْبَلُوا عُذْرَهُ»؛ [1]

«فرزندانم! شما را به مسأله‌اي سفارش مي‌کنم که اگر آن را به کار بنديد، از شخصيت و بزرگي نمي‌افتيد؛ اگر کسي نزد شما آمد و سخن ناخوشايندي در گوش راست شما گفت، سپس در گوش چپتان عذرخواهي کرد و گفت: من چيزي نگفتم، عذرش را بپذيريد».

رسول خدا (صلّي الله عليه وآله) در وصيتي به اميرمؤمنان (عليه السلام) فرمود:

«يَا عَلِيُّ مَنْ لَمْ يَقْبَلِ الْعُذْرَ مِنْ مُتَنَصِّلٍ صَادِقاً كَانَ أَوْ كَاذِباً لَمْ يَنَلْ شَفَاعَتِي»؛ [2]

«اي علي! اگر کسي عذر شخصي را که خود را از لغزش و گناه نسبت به او مبرّا و پاک مي‌داند ـ چه راست گويد و چه دروغ ـ نپذيرد، به شفاعت من نمي‌رسد!».

[1] جامع احاديث الشيعه، ج20، ص490.

[2] همان، ص491.