مراد از نصيحت مؤمن به مؤمن، ارشاد و هدايت او به مصالح دين و دنياي اوست؛ و نصيحت، تعليم معالم دين به اوست؛ اگر نسبت به معالم جاهل باشد و بيدار کردن اوست، اگر در خواب غفلت به سرمي‌برد؛‌ نصيحت، دفاع از مسلمان و آبروي اوست؛‌ نصيحت، گراميداشت مؤمن در جواني و پيري اوست؛ نصيحت، ترک حسد و دغلي و فتنه نسبت به مؤمن، دفع ضرر از او و جلب منفعت به سوي اوست.

اگر طرف مقابل نصيحت‌پذير نباشد، بايد با حوصله، بردباري و مدارا با او رفتار کند تا نصيحت‌پذير شود، و اگر به امر دين و مسائل الهي تن‌درندهد، به صورت مشروع او را امر به معروف و نهي از منکر کند تا به دايرة دين بازگردد و خير دنيا و آخرتش تأمين شده، هماي سعادت و خوشبختي برسرش بنشيند و به صف مؤمنان بپيوندد.

مسألة نصيحت و خيرخواهي در اسلام از جايگاه بسيار مهمي برخوردار است، تا جايي که در روايات اهل‌بيت (عليهم السلام) فصل خاصي به آن اختصاص يافته است.

از امام‌باقر (عليه السلام) روايت‌شده که پيامبر اسلام (صلّي الله عليه وآله) فرموده:

«لِيَنْصَحِ الرَّجُلُ مِنْكُمْ أَخَاهُ كَنَصِيحَتِهِ لِنَفْسِهِ»؛ [1]

« خيرخواهي و نصيحت شما نسبت به برادر

[1] الکتب الاربعه، بخش اصول کافي، ج2، ص391.