به رفاه، خوشي، سلامت و گشايش بگذراند، و اگر همسفران يا ديگر زائران به مشکل مالي دچار شدند، بي‌دريغ و کريمانه از مال و ثروتش به آنان بپردازد و مشکل آنان را حل نمايد. هرکجا و در همة موارد اسراف نکوهش شده، مگر در اين سفر که به هر صورت، هزينة خود و ديگران کند، اسراف نيست.

رسول گرامي فرموده است:

«ميانه روي و اقتصاد در همه‌جا بهترين راه خرج و هزينه کردن مال است و خداوند، اسراف را دوست ندارد؛ مگر در سفر حج».[1]

نمونة بهتر و عالي‌تر در اين زمينه، کار بزرگ پيامبر اکرم (صلّي الله عليه وآله) است که صد شتر در منا قرباني کرد که به قيمت امروز، داراي ارزش بسياري است؛ شصت شتر را خود نحر کرد، و چهل شتر را اختصاص به داماد و پسرعمويش اميرمؤمنان (عليه السلام) داد که او نحر کند و او هم از طرف خود و همسر گرامي‌اش فاطمة اطهر3 قرباني کرد و گوشت اين قرباني‌ها را به دست مبارکش به نيازمندان داد تا درسي براي همه زائران باشد.

رسول خدا (صلّي الله عليه وآله) در يک حج مستحبي، همسران خود را همراه برد و در آن سفر، دوازده هزار دينار خرج آن کاروان شد.

[1] آفاق کعبه، ص36.