از سيصد ميليون نفر بود. زمان ناصرالدين شاه، تمام هند در تصرف انگليس بود. البته، سندى كه من مى‌گويم، الان عين آن در آرشيو وزارت خارجه انگلستان هست. در ايران هم رونوشتش هست. وزير خارجه انگليس نامه‌اى به نايب‌السلطنه‌شان در هند نوشته است كه سالى يك لك روپيه، براى سفير انگليس، به تهران بفرستد. بعد، وزارت خارجه انگلستان به سفيرشان در تهران نامه نوشت (و اين‌نامه را من ديدم) كه: ما دستور داده‌ايم سالى يك لك روپيه براى تو به تهران بفرستند. از قِران اول اين پول را تا آخرش، فقط خرج جاهل نگه داشتن مردم ايران بكن؛ همين كارى كه الان دارد آمريكا مى‌كند؛ بيست ميلون دلار، جديداً هم دويست ميليون دلار، مجلسشان تصويب كرده كه به ايران بفرستند، براى خاطر اين كه مردم را از فرهنگ حق جدا كنند و ببُرند؛ يعنى بين مردم و فرهنگ اهل‌بيت: فاصله بيندازند كه مردم در نادانى فرو روند. توده مردم كه نادان شدند، هر بلايى را مى‌شود بر سرشان آورد، ولى آدم كه بيدار باشد، آن وقت جلوى بيدار كه نمى‌شود لباسش را دزديد؛ نمى‌شود دست درجيبش كرد؛ نمى‌شود فرشش را برد، نمى‌شود خانه‌اش را برد. چرا بيش‌تر دزدى‌ها،