وقت در محراب دستشان را بلند مى‌كرد كه تكبيره‌الاحرام بگويد، دستش را كنار گوشش مى‌برد و اول مى‌گفت: السلام عليك يا اباعبدالله (ع)! بعد هم الله اكبر مى‌گفت. يكى از دوستان من كه كمى از من رويش بيش‌تر بود، روزى آمد و كنار محراب به ايشان گفت، آقا! قبل از تكبيره‌الاحرام، سلام بر ابى‌عبدالله (ع) وارد شده است؟ ايشان در جواب فرمود: اين عمامه‌من، اين محراب، اين منبر، اين مسجد، اين قم و اين مرجعيت، همه و همه، با حسين (ع) است كه سرپا شده، پس ديگر وارد شده، يعنى چه؟

من براى خودم نمى‌گويم؛ چون از من گذشته است. من سى سال است كه چشمم از جمعيت پر مى‌باشد، ولى شما را به خدا اين مجالس ارزشمند را تنها نگذاريد؛ عالم ربانى را تنها نگذاريد. مواظب باشيد كه چشمه چشمتان از گريه بر اهل‌بيت: كم‌