گريه بر حسين (ع)، عطى كريم مطلق‌

در روايات است كه به طور كلى گريه از اثربخش‌ترين عبادات است كه هيچ پيمانه و وزنى نمى‌تواند ارزش آن را بسنجد.[1]

يك گريه در قرآن است كه خداوند درباره آن مى‌فرمايد: (أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِ‌)[2] عارفان به من! از دو چشمانشان، مانند دو چشم آب، اشك مى‌ريزد. اين گريه، گريه وصل به خداست. دومين گريه‌اى كه كنار گريه براى خدا، از بزرگ‌ترين گريه‌هاست، گريه براى اباعبدالله الحسين (ع) است. اين گريه را هم خدا انتخاب كرده. چكارش مى‌شود كرد؟ به چه كسانى داده؟ به شما. چيزى را از شما گرفته و اين گريه را داده است؟ نه، آن را مجانى به شما داده، بهشت مجانى، آمرزش مجانى، شفاعت مجانى. چرا مجانى؟ چون كريم است. يكى كه از او چيزى مى‌خواهد، نمى‌تواند به او عنايت نكند. نمى‌تواند كسى به كريم بگويد كه او بخل مى‌ورزد. بخل در حريم كريم راه ندارد. نمى‌شود درباره كريم مطلق چنين گفت؛ چنانكه درباره كرم حاتم كه- يك قطره از ده‌ها اقيانوس بى‌كران كرم خداوند هم نيست-،

[1] 1. شيخ كلينى، كافى، ج 2، ص 481.

[2] 2. مائده: 83 ..