صدق و سلامت، بي پيرايگي و امانت و درستي و امنيت است.

حرم يادآور اخلاص و پاکي، رفع آلودگي و ناپاکي، عبادت و بندگي، خضوع و شرمندگي و نورانيت و يکرنگي است.

حرم يادآور چهره پاکان، مناجات نيکان، عبادت بندگان، آزادي بردگان، شفاي درد دردمندان، اميد اميدواران، راز و نياز مستمندان، شکر شاکران، ذکر ذاکران، و ضجه و ناله صالحان است.

حرم يادآور طاعت انبيا، اخلاص اصفيا، اشک ديده اوليا، صفاي اهل حال، وفاي وفاداران و بصيرت دانايان است.

حرم يادآور هاجر، رضا و تسليم اسماعيل، زحمت و کوشش و نيت نوراني ابراهيم و طلوع وحي و ظهور قرآن است.

حرم جايگاهي نيست که هر کس را بدون شرايط راه دهند. هر زائري را بپذيرند و هر مسافري را راه نمايند. اينجا مهبط رحمت، موقف توبه، مکان استغفار، مرکز عبادت، نقطه پايان هجران، جاي تماشاي رخسار محبوب، محل سرگذاري به حريم معشوق و مشرق خورشيد اسماء و صفات حضرت دوست است.

حرم را براي ورود به حريمش مقدماتي لازم است; از جمله رفتن به ميقات، تلبيه، مُحرم شدن، و نفس را از بيست و چهار چيز بازداشتن، و در عرصه گاه حال و اخلاص و راز و نياز آمدن و با پاي دل به سوي محبوب به حرکت آمدن، آنگاه به حريم حرم مولا وارد شدن!

شرايط ورود به حرم از زبان پاک وجود مبارک حضرت رضا ـ ع ـ :

فاذا بلغت الحرم فاغتسل قبل ان تدخل مکه و امش هنيئة و عليک السکينة و الوقار، فاذا دخلت مکة و نظرت الي البيت فقل: الحمد لله