وادي در معرض توجه خداوند مهربان است.

در آنجا بايد زمينه لقاي دوست را فراهم آورد و از گلستان رحمت حضرتش گل وصال چيد.

آنجا بايد با ديدن کثرت کفن پوشان، ياد قيامت کرد و بوقت کوچ بهنگام غروب، آن لحظه را بايد در نظر آورد که خيمه حيات را با همه وسائل و عناصرش خوابانده و انسان را به طرف برزخ با يک لا کفن کوچ مي دهند!

براي آنان که هزاران فرسخ راه را طي کرده و دل از اهل و عيال و مال و منال برداشته و به آن صحرا آمده اند و تکيه گاهي جز حق ندارند و با دوست به راز و نياز برخاسته و از حضرتش ـ با کمک دعاي عرفه حضرت سيد الشهدا و راز و نياز ـ طلب عنايت و رحمت و مغفرت مي کنند، ثواب عظيمي قرار داده شده که روايت زير گوشه اي از آن را بازگو مي کند:

حضرت مجتبي ـ عليه السلام ـ مي فرمايد: شخصي خارج از مذهب اسلام به محضر رسول حق ـ صلي الله عليه و آله ـ آمد و از آن حضرت مسائلي پرسيد; از جمله عرضه داشت مرا آگاه کن براي چه خاطر خداوند امر به وقوف به عرفات بوقت عصر فرموده؟ حضرت فرمود: عصر ساعتي است که آدم پروردگارش را عصيان کرد، بر اُمتم واجب فرمود در عرفات وقوف کنند و در محبوبترين مکانها در نزدش به تضرّع و دعا برخيزند.

آن ساعتي که مردم از آنجا کوچ مي کنند ساعتي است که آدم کلمات را از حق دريافت نمود و آراسته به مقام توبه شد و توبه او از جانب توّاب رحيم پذيرفته شد.