درس سيزدهم‌ [1] عيب‌جويى‌

عَنْ أَبِى‌عَبْدِ اللَّهِ (ع): «

مَنْ كانَ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ فَلا يَجْلِسُ مَجْلِساً يُنْتَقَصُ فِيهِ إِمَامٌ أَوْ يُعَابُ فِيهِ مُؤْمِن» [2]

حضرت صادق (ع) مى‌فرمايد: كسى كه به مبدأ و معاد- كه دو ركن اصلى اسلام است- ايمان دارد، هيچ‌گاه به خودش اجازه نمى‌دهد در محفل و مجلسى شركت كند كه در آن، امامى كوچك شمرده شود و يا از مؤمنى عيب‌جويى شود.

«امام» در اين روايت، منحصراً امام معصوم (ع) نيست. اگر جمله دوّم‌

«أَوْ يُعَابُ فِيهِ مُؤْمِن‌

» نبود، احتمال اين‌كه مقصود، امام معصوم باشد، داده مى‌شد؛ اما با جمله دوّم، اين توهّم از بين مى‌رود.

مقصود از «امام»، پيشواى مسلمانان است؛ يعنى كسى كه زمام امور مسلمانان- به حق- در اختيار او است، نه اين‌كه مانند اكثر زمامداران كشورهاى اسلامى، زمام امر مسلمانان را به صورت غاصبانه در اختيار گرفته باشد.

حضرت صادق (ع) مى‌فرمايد: شركت در مجلسى كه امامِ به حق و زعيم‌

[1]. اين درس در جلسه هفتاد و نهم درس خارج اصول معظم له ايراد شده است.

[2]. عَلِى بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ عَلِى بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ سَيْفِ بْنِ عَمِيرَهَ عَنْ عَبْدِ الْأَعْلَى بْنِ أَعْيَنَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: .... (كافى، ج 2، ص 374)