محدوديت كرده است.

7- خروج براى تأمين معاش، چنانچه شوهر او قادر به آن نباشد يا از انفاق سرپيچى كند.

8- خروج از منزل براى تظلّم و دادخواهى.

در غير اين موارد جايز نيست زن بدون اذن شوهر از منزل خارج شود و دليل اين مطلب عبارت از آيه شريفه:

«الرِّجالُ قَوَّامُونَ عَلَى النِّساءِ بِما فَضَّلَ اللَّهُ بَعْضَهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ وَ بِما أَنْفَقُوا مِنْ أَمْوالِهِمْ».

رواياتى كه صاحب كتاب وسائل الشيعة در جلد 14، ص 112؛ نقل كرده است، و دلالت دارد كه «و لا تخرج من بيتها الا باذنه».

و براى آگاهى از فلسفه لزوم پيروى زن از شوهر، در خروج از منزل و امثال آن نياز به بيان مقدماتى است:

1- فقهاى اماميه عقيده دارند كه احكام شرعيه، ناشى از ملاكات و اهدافى است كه از آنها تعبير به مصالح و مفاسد مى‌كنند. بر اين اساس بايدها بر اساس جلب مصلحت و نبايدها براى فرار از مفاسد است.

2- مصالح و مفاسد، منحصر به امور مادى نيست. بلكه بر اساس جهان‌بينى اسلامى عمدتا براى تأمين مصالح معنوى و سعادت اخروى است:

3- در تشخيص ملاكات احكام اتكاى ما بر وحى است. كه از علم بى‌نهايت الهى سرچشمه مى‌گيرد و هيچ‌گونه خطا و اشتباه در آن تصور نمى‌شود. بنابراين ما اجمالا مى‌دانيم كه هر دستورى، داراى ملاك مناسب است؛ هرچند از شناخت تفصيلى آن عاجز باشيم.

4- در ازدواجهاى دائم، هزينه زندگى بر عهده شوهر است، كه شرح آن در كتابهاى فقهى مسطور است.

5- بر اساس تحقيقات روانشناسان و تجربه تاريخى، مردان نوعا موجودى هستند كه قدرت آنها در تحمل مشكلات و برخورد با ناملايمات بيشتر