نگاهى گذرا به روايات‌

جابر بن يزيد جعفى گويد از جابر بن عبداللَّه انصارى شنيدم كه مى‌گفت:

آن‌گاه كه خداى- عزّ وجلّ- «يأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُوا الرَّسُولَ وَأُوْلِى الْأَمْرِ مِنكُمْ» را بر پيامبر خود محمد صلى الله عليه و آله فروفرستاد، گفتم: اى رسول خدا، خدا و فرستاده او را شناختيم، و امّا صاحبان امر؛ آن‌ها كه خداوند اطاعت آن‌ها را در رديف اطاعت شما قرار داده است، كيانند؟ فرمود:

هُمْ خُلَفائي يا جابِر، وَائِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ [مِنْ‌] بَعْدِي: أوَّلُهُمْ عَلِيُّ بنُ ابِي‌طالِبٍ، ثُمَّ الْحَسَنُ وَالْحُسَيْنُ، ثُمَّ عَلِيُّ بْنُ الحُسينِ، ثُمَّ مُحَمَّدُ بنُ عَلِيٍّ الْمَعْرُوفُ في التّوراةِ بِالْباقِرِ، وسَتُدْرِكُهُ يا جابِرُ، فَاذا لَقِيتَهُ فَاقْرَأهُ مِنّي السَّلامُ، ثُمَّ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بنُ مُحَمّدٍ، ثُمَّ مُوسَى بنُ جَعْفَرٍ، ثُمَّ عَلِىُّ بنُ مُوسى‌، ثُمَّ مُحَمَّدُ بن عِلِيٍّ، ثُمَّ عَلِيُّ بنُ مُحَمَّدٍ، ثُمَّ الْحَسَنُ بنُ عَلِيٍّ، ثُمَّ سَمّييِّ وَكُنِّييِّ حُجَةُ اللَّهِ في أرضِهِ، وَبَقِيَّتُهُ في عِبادِهِ. [1]

اى جابر، ايشان جانشينان من‌اند و پس از من پيشوايانِ مسلمانان؛ اوّلِ ايشان على بن ابى‌طالب است، سپس حسن و حسين، آن گاه على بن الحسين، سپس محمد بن على كه در تورات به «باقر» شُهره است. و تو اى جابر! او را خواهى ديد، پس هر گاه او را ديدار كردى، سلام من به او برسان، سپس صادق جعفر بن محمّد، آن‌گاه موسى بن جعفر، آن گاه على بن موسى، آن‌گاه محمّد بن على، سپس على بن محمّد، آن‌گاه حسن بن علىّ، سپس هم‌نام و هم‌كنيه من حجّت خداوند در زمين و بازمانده‌ [2] او در ميانِ بندگانش.

[1]. كمال الدّين و تمام النّعمة، ص 284.

[2]. وَبَقِيَّتُهُ فِي عِبادِهِ: بازمانده خدا، باقى گذاشته خدا، لقب حضرت امام مهدى موعود است. نخستين سخن حضرت مهدى (عج) بعد از ظهور، اين آيه است كه مى‌خواند: «بَقِيَّتُ اللَّهِ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ»؛ برنهاده (بازمانده) خداوند براى شما بهتر است اگر مؤمن باشيد» (هود، آيه 86). آن گاه مى‌فرمايد: منم بقية اللَّه و حجّت و خليفه او در ميان شما. در آن زمان هر كس بر آن حضرت سلام كند؛ مى‌گويد: «السَّلامُ عَلَيْكَ يا بَقِيَّةَ اللَّهِ فِي ارْضِهِ».