«يأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَأَطِيعُواالرَّسُولَ وَأُوْلِى الْأَمْرِمِنكُمْ فَإِن تَنزَعْتُمْ فِى شَىْ‌ءٍ فَرُدُّوهُ إِلَى اللَّهِ وَالرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الْأَخِرِ ذَ لِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلًا». [1]

اى مؤمنان، از خداوند فرمان بريد و از پيامبر و صاحبان امر، كه از شمايند، فرمانبردارى كنيد، پس اگر درباره چيزى ستيزه و كشمكش كرديد، آن را به خدا- كتاب خدا- و پيامبر بازگردانيد.

اگر به خدا و روز بازپسين ايمان داريد، كه اين بهتر است و سرانجام آن نيكوتر.

صاحبانِ امر كيانند؟

در قرآن كريم آيات چندى درباره امامت و خلافت آمده است، [2] كه از

[1]. نساء، آيه 59.

[2]. دو منبع استناد براى بررسى «مسأله امامت و خلافت» در باورِ شيعيان، علاوه بر استناد به دليل عقل و قانون عقلاء وجود دارد، كه مآلًا به يك مقصد و يك حقيقت باز مى‌گردد. 1- قرآن كريم كه در ميان همه مسلمانان، بى‌هيچ ترديدى، از مركزيّت اساسى برخوردار است و استناد به آن، استنادِ مستقيم به سخن خداوند است. 2- رجوع به «سنّت»- گفتار و رفتار و تقريرِ- پيامبر صلى الله عليه و آله كه تجسّم عملىِ امامت و خلافت را مى‌نماياند؛ چرا كه آن حضرت نخستين مقام سياسى و اجتماعى در جامعه اسلامى است، و امامت و خلافت؛ جز دريافت وحى، ادامه وظائف و مسؤوليت‌هاى ايشان است.