من مرگ رابه جز خوش بختى و زندگى با ستم‌گران را جز ستوه و بدبختى نمى‌دانم.

آرى همه جا و در درازاى راه، از مكّه تا كربلا، سخن از شهادت بود، تا اين كه در پايان راه و پس از فرودِ در سرزمين كربلا، فرمود: «ههُنَا مَسْفَكُ دِمائِنا ...». [1]

گذرى بر احاديث اهل بيت عليهم السلام:

1. ضُرَيْس كُناسى گويد: شنيدم امام محمّد باقر عليه السلام در حضور گروهى از اصحاب و يارانش مى‌فرمود:

عَجِبْتُ مِنْ قَوْمٍ يَتَوَلَّوْنَا وَيَجْعَلُونَا أَئِمَّةً، وَيَصِفُونَ أَنَّ طَاعَتَنَا مُفْتَرَضَةٌ عَلَيْهِمْ كَطَاعَةِ رَسُولِ اللَّهِ صلى الله عليه و آله، ثُمَّ يَكْسِرُونَ حُجَّتَهُمْ وَيَخْصِمُونَ أَنْفُسَهُمْ بِضَعْفِ قُلُوبِهِمْ، فَيَنْقُصُونَا حَقَّنَا وَيَعِيبُونَ ذَلِك عَلَى مَنْ أَعْطَاهُ اللَّهُ بُرْهَانَ حَقِّ مَعْرِفَتِنَا وَالتَّسْلِيمَ لِأَمْرِنَا، أَ تَرَوْنَ أَنَّ اللَّهَ-

[1]. ملهوف، ص 139.