«وَ مَا يَنطِقُ عَنِ الْهَوَى‌ * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْىٌ يُوحَى‌ * عَلَّمَهُ‌ و شَدِيدُ الْقُوَى‌». [1]

او از هواى نفس سخن نمى‌گويد. نيست اين (قرآن) مگر وحيى كه به او فرستاده مى‌شود. او را آن [فرشته‌] بس نيرومند- جبرئيل- آموخته است.

نگاهى به آياتِ غيب‌

آيات قرآن درباره علم غيب سه دسته‌اند:

يكم، آياتى كه علم غيب را ويژه ذات اقدس خداوند مى‌دانند:

«قُل لَّايَعْلَمُ مَن فِى السَّموَ تِ وَ الْأَرْضِ الْغَيْبَ إِلَّا اللَّهُ». [2]

بگو: كسى در آسمان‌ها و زمين نهان- غيب- را نمى‌داند مگر خدا.

«وَعِندَهُ‌ و مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لَايَعْلَمُهَآ إِلَّا هُوَ». [3]

و كليدهاى غيب نزد اوست، جز او كسى آن‌ها را نمى‌داند.

دوّم، آياتى كه علم غيب را از پيامبران نفى مى‌كنند:

«وَ لَآأَقُولُ لَكُمْ عِندِى خَزَآ ل نُ اللَّهِ وَ لَآأَعْلَمُ الْغَيْبَ وَ لَآأَقُولُ إِنّى مَلَكٌ». [4]

و به شما نمى‌گويم كه گنج‌هاى خدا نزد من است؛ و من غيب نمى‌دانم؛ و نمى‌گويم كه من فرشته‌ام.

[1]. نجم، آيات 3- 5.

[2]. نمل، آيه 65.

[3]. انعام، آيه 59.

[4]. هود، آيه 31.