بر مسند تدريس‌

در سالهاى دوم يا سوم تحصيل در حوزه، يعنى از پانزده يا شانزده سالگى، به موازات تحصيل، به تدريس نيز رو آورد. نخستين كتابهايى را كه تدريس كرد، به ترتيب عبارت بودند از: سيوطى‌، حاشى ملاعبدالله‌، شرح شمسيه‌ و شرح لمعه‌. تدريس‌ شرح لمعه‌ جنبه عمومى پيدا كرد و يكى از درسهاى تقريباً معروف حوزه شد. در آن زمان تعداد طلاب خيلى كمتر بود؛ در عين حال هفتاد، هشتاد نفر در درس‌ شرح لمع‌ او شركت مى‌كردند.

آيت‌الله العظمى فاضل يكى از خاطرات تدريس خود را اين‌گونه بيان مى‌كند:

«مبحث ارث‌ شرح لمعه‌ را در يكى از بقعه‌هاى بزرگ صحن با حدود هفتاد شاگرد تدريس مى‌كردم. يك روز نمى‌دانم چه عاملى توجه من را به اين نكته جلب كرد كه ديدم سن من از تمام اين شاگردها كمتر است.» [1] بعد از شرح لمعه‌، كتابهاى‌ رسائل‌ و سپس‌ مكاسب‌ شيخ انصارى را تدريس كرد. هرروز بعد از اتمام درس آيت‌الله بروجردى در يكى از

[1]. پيام انقلاب، ش 90، ص 25.