فقهى، ايشان خيلى فقيهانه وارد بحث مى‌شد. به همين جهت در حوزه علميه نجف فضل و فقاهت ايشان براى ارباب فضل مشخص شده بود.» [1]

به هرحال او همواره در حال تلاش و پيشرفت علمى بود؛ به گونه‌اى كه مى‌توان ايشان را تا پايان حيات، «محصّل» ناميد.

استادان‌

در طول تحصيلات خود از استادان برجسته حوزه بهره برد و خود را مديون زحمات آنها مى‌دانست و همواره با تجليل و احترام فراوان از آنها ياد مى‌كرد. در اينجا به نام آن تعداد از آنها كه دست يافتيم، اشاره مى‌كنيم:

آيت‌الله بروجردى‌

وى نخستين استاد آيت‌الله فاضل در درس خارج بود. نظر به نزديكى پدر گرامى با اين استاد، آيت‌الله فاضل توانست ارتباط نزديك‌تر با آيت‌الله بروجردى برقرار كند و علاوه بر بهره‌هاى علمى، از جهت اخلاقى نيز بهره‌مند گردد. هر درسى را كه آيت‌الله بروجردى مطرح مى‌كرد، همان روز، مباحث را با ظرافتها به عربى مى‌نوشت و نتيجه آن، كتاب‌ نهايه التقرير شد كه پس از ملاحظه آيت‌الله بروجردى به چاپ رسيد. شركت در اين درس يازده سال ادامه يافت.

آيت‌الله فاضل در دو مصاحبه به تفصيل در مورد اين استاد خود و شركت در درس او سخن گفته است كه متن آنها در قسمت مربوط

[1]. جمهورى اسلامى، 6/ 4/ 1386، ويژهنام ميراثدار مكتب فقهى امام خمينى، ص 4.