آثار او

حضرت آيت‌الله العظمى فاضل از جوانى به خوبى از عهده نگارش برمى‌آمد و نويسنده‌اى خوش‌قلم بود. اين امر دست‌كم مايه اعجاب دو تن از بزرگان حوزه يعنى آيت‌الله بروجردى و امام خمينى شد. پيش‌تر شگفتى آيت‌الله بروجردى در قسمت «دانش‌اندوزى» گذشت. در مورد امام خمينى، ذكر خلاصه خاطره آيت‌الله فاضل از ايام جوانى، مناسب است:

«يكى از بستگان ما كه از معمّمين هست‌ [1] در سفرى به قم، از من خواست تا درسهاى حضرت امام را كه به قلم آورده‌ام، به او بدهم تا به ايشان نشان بدهد. او نوشته‌ها را خدمت امام برد. پس از دو، سه روز امام به عنوان بازديد از همان مهمان به منزل ما تشريف آوردند. بعد از رفتن امام، ديدم نوشتجات مرا آورده‌اند. از مهمانمان پرسيدم: در مورد اين نوشته‌ها ايشان چه فرمودند؟ تعبيرى فرمودند كه اگر بخواهم‌

[1]. آن شخص آيتالله شيخ محمود اردكانى بوده است. (جمهورى اسلامى، 15/ 2/ 1382، ويژهنام شاخهاى از شجر طوبى، ص 7، مصاحب آيت‌الله حاج شيخ محمدجواد فاضل)