ايّام فاطميّه‌

بسم الله الرحمن الرحيم‌

إنّ الّذين يؤذون الله ورسوله لعنهم الله فى الدنيا والآخره وأَعدّ لهم عذاباً مهيناً. (احزاب: 4)

وقال رسول الله- صلى الله عليه وآله-: فاطمه بضعه منّى من آذاها فقد آذانى.

يكى از بزرگ‌ترين افتخارات شيعه، داشتن شخصيتى است كه سيده زنان دنيا و داراى مقام عصمت و طهارت بود و به مقتضاى آيه تطهير كه در مورد پنج تن نازل شد كه در رأس آنها رسول گرامى اسلام- صلى الله عليه وآله- است، از هررجس و پليدى و هرگناه و معصيت بر حسب اراده تكوينى خداوند متعال دور، و اتصاف به طهارت مطلقه و پاكى از هرجهت را دارا است. مقام شامخ آن بزرگوار از افق افكار محدود و نارساى ما بيرون، و دست انديشه و فكر ما از پى بردن به آن كوتاه است. او اوّلين شهيده راه پرافتخار ولايت و امامت بود و ائمه معصومين شيعيان عموماً به فرزندى ايشان افتخار مى‌كردند.

فاطمه زنى است كه در اوج مظلوميت و با وجود مصائب فراوان خصوصاً مصيبت از دست دادن پيامبر- صلى الله عليه وآله- و در شرايط بسيار حساس كه بشر عادى حتّى قادر بر تكلّم معمولى نيست، در حضور حكام و بزرگان قوم آنچنان خطبه‌اى ايراد مى‌كند كه خردمندان از درك آن عاجزند كه چگونه يك زن در چنين موقعيتى بتواند اين‌گونه مستدلّ و محكم سخن گويد؛ آن‌هم مطالبى بسيار مهم و مربوط به توحيد و نبوّت و امامت و نيز سرزنش كسانى كه به حكم‌