افرادى فكر مى‌كردند كه در پيروى از امام نبايد تا آنجا پيش رفت كه برايشان ايجاد زحمت كند و از درس و بحث محروم شوند. اما آيت‌الله فاضل زحمات، مشكلات و تبعيدهاى بسيار سخت را تحمل كرد و دست از امام و همراهى با او برنداشت.

در دوران غربت و تنهايى امام، فداكارى افرادى مانند آيت‌الله فاضل بسيار مؤثّر بود. يادم هست برخى علما در آغاز با امام امت همراهى كردند؛ اما ادامه پيدا نكرد و آيت‌الله فاضل از مدرّسان و چهره‌هاى علمى شناخته شده‌اى بود كه در اين راه تا پيروزى انقلاب به خدمات و فداكاريهاى خود ادامه داد.» [1]

يك نكته‌

در مبارزات ايشان در دوران جوانى، استفاده از سلاحهاى گرم يا همكارى مخفيانه با گروههايى كه عمليات مسلّحانه برضد رژيم انجام مى‌دادند، سراغ نداريم. در ظاهر مبارزات چريكى پرخطرتر است؛ اما بايد در نظر داشت كه عمده فعاليتهاى معظّم‌له، مانند تأييد مرجعيت حضرت امام و امضاى اعلاميه‌هاى فراوان در اعتراض به رژيم يا برضد حكومت، علنى بود و كسى كه دست به چنين فعاليتهايى مى‌زند، خود را بيشتر در معرض خطر قرار مى‌دهد. فضلا و جامعه مدرسين، كه هدايت بخش عمده‌اى از قيام را به عهده داشتند، براى تنظيم اعلاميه برضد رژيم، بسيارى از جلساتشان را در منزل ايشان تشكيل مى‌دادند و مسلماً چنين جلساتى از چشم ساواك پوشيده نمى‌

[1]. جمهورى اسلامى، 15/ 2/ 1382، ويژهنام شاخهاى از شجر طوبى، ص 5.