با طبقات مختلف مردم حشر و نشر دارند و از حال اقشار ضعيف باخبرند.» [1]

صبر

صبر و شكيبايى ايشان در محيط زندگى و ناملايمات و مصائب در محيط زندگى، مايه شگفتى اطرافيان مى‌شد. آيت‌الله نورمفيدى مى‌گويد: «من گاهى واقعاً صبر ايوبى در ايشان مى‌بينم. حتى اين مسئله در بخشى از مسائل براى بعضى از نزديك‌ترين افراد هم بهت‌انگيز است و ايشان هرگز لب به شكوه و شكايت نزد هيچ‌كس نمى‌گشودند.» [2]

احترام به ديگران‌

هنگام ياد از ديگران از تعابير بسيار مؤدبانه استفاده مى‌كرد. بر فضيلتهاى ديگران بيشتر تأكيد داشت و سعى مى‌كرد به خطاى ديگران بيش از حد توجه نشود تا فضايل تحت‌الشعاع قرار نگيرد. در اوج مرجعيت وقتى طلبه‌اى با ايشان صحبت مى‌كرد، احساس مى‌كرد با پدر خود صحبت مى‌كند. در مجالس روضه در بيت، تا پيش از كسالت، مقيّد به قيام براى همه واردان به مجلس بود. در زمان كسالت، وقتى صندلى ايشان را در مجلس روضه، بالاى مجلس قرار دادند، با ناراحتى فرموده بود: صندلى من بايد نزديك در باشد تا بتوانم به واردين مجلس احترام بگذارم.

[1]. جمهورى اسلامى، 3/ 5/ 1386، ويژهنام اسو فقاهت و مرجعيت، ص 4.

[2]. جمهورى اسلامى، 15/ 2/ 1382، ويژهنام شاخهاى از شجر طوبى، ص 9.