سجاياى اخلاقى‌

گاه در مورد بزرگان دين، رفتارهايى سراغ داريم كه زمينه‌ساز آنها يك عمر تهذيب نفس بوده است؛ هرچند از زندگى آنان آگاهى چندانى نداشته باشيم. براى مثال تأييد مرجعيت امام خمينى در بيانيه‌اى علنى، كه بى‌ترديد مجازاتهاى سنگين به دنبال داشت، نتيجه سالها تهذيب نفس و ذوب در اسلام و اخلاص بالا بود. امضاى آن بيانيه به معناى پشت پا زدن به همه ماديات و دنيا بود.

حضرت آيت‌الله العظمى فاضل از جمله مراجعى بود كه اموال فراوان به بيتش سرازير مى‌شد؛ به گونه‌اى كه در اواخر حيات ايشان ماهيانه يك ميليارد و دويست ميليون تومان (تقريباً معادل هشت هزار سكه طلا) براى شهريه طلاب و مراكز فرهنگى هزينه مى‌كرد. از سوى ديگر، ايشان همواره با بيماريهاى سخت، دست و پنجه نرم مى‌كرد. در عين حال وقتى يكى از پزشكان براى ايشان قرصهايى با قيمت بالا تجويز كرد، با ناراحتى فرموده بود: اگر يك طلبه چنين كسالتى داشته باشد، مى‌تواند اين قرص را بخرد؟ در حالى او از مصرف قرصها صرف نظر كرد كه بيش از ده توجيه شرعى و عرفى و به ظاهر عقلى براى مصرف آنها وجود داشت.

اينكه زندگى شخص، پيش از مرجعيت و پس از آن و با آن‌