جامعه مدرسين پيش من آمدند، به آنها گفتم: اين كار خطرناك است و شما بگوييد ديگر ادامه پيدا نكند و آن را قطع كنند.

استدلال ايشان اين بود كه روحانيت همواره با بودجه مستقيم مردم اداره شده و اين موجب تحكيم رابطه روحانيت با مردم بوده و بايد ادامه پيدا كند. اگر روحانيت از بودجه‌هاى دولتى استفاده كند از مردم جدا و به دولت وابسته مى‌شود و اين به صلاح نيست.» [1] مقصود او از استقلال حوزه علاوه بر تحكيم رابطه روحانيت و مردم، اين بود كه اگر در ميان مسئولان حركتهاى غيرصحيح مشاهده شد، حوزه بتواند فرياد خود را بزند؛ بدون اينكه هدفش از فرياد، تضعيف نظام باشد. مخالفت آيت‌الله فاضل با كوتاه آمدن دولت در مورد قتل سلمان رشدى و مخالفت با حضور زنان در ورزشگاهها براى تماشاى ورزش مردان، نمونه‌هايى از موضع‌گيريهاى حوزوى در برابر تصميمهاى نادرست دولت است. [2]

عنايت به استعدادهاى درخشان‌

يكى از برنامه‌هاى معظّم‌له عنايت به استعدادهاى درخشان در حوزه بود. سال 1376 با تأسيس مركز فقهى ائمه اطهار (ع) فضلاى بااستعداد در درس خارج گزينش شدند و تحت برنامه‌هايى خاص به تحصيل در دروس رسمى حوزه ادامه دادند. سال 1379 نيز گروههاى علمى راه‌اندازى شد تا محصّلان سطوح كه زمينه بيشتر براى پيشرفت‌

[1]. جمهورى اسلامى، 3/ 5/ 1386، ويژهنام اسو فقاهت و مرجعيت، ص 4.

[2]. جهت آگاهى بيشتر به قسمت مربوط به مرجعيت، ذيل عنوان «موضعگيريها» در همين كتاب مراجعه شود.