مصطفى دارم، با تو هم دارم. تعبيرشان اين بود كه: من تو را از كوچكى بزرگ كرده‌ام و همين‌طورى هم بود. عواطف ايشان نسبت به من، به عنوان شاگرد و استاد نبود؛ عواطف خاصى بود كه ناشى از شدت علاقه ايشان به من و شدت ارادت من به بيت امام و شخص حضرت امام بود.» [1] همچنين معظّم‌له مى‌گويد:

«كسالتى پيدا كردم كه در ايران قابل معالجه نبود و به آلمان رفتم. اگرچه آنجا هم معالجه نشدم؛ ولى حدود چهل روز آنجا در بيمارستان بودم. هرچند روز يك بار حاج احمدآقا از تهران تلفن مى‌كرد و احوال مرا مى‌پرسيد. مى‌فرمود: امام از من خواسته‌اند احوال شما را بپرسم و وضع و حال شما را به ايشان گزارش بدهم. خوب، تا عواطفى نباشد اين مسائل تحقق پيدا نمى‌كند.» [2]

مورد اعتماد امام‌

شواهد فراوان حكايت از اعتماد بالاى حضرت امام به آيت‌الله فاضل دارد. حضرت امام با اعتماد به توثيقات و معرفى ايشان به ديگران اجازاتى از جمله اجازه در تصرف وجوه شرعى مى‌داد. [3] امام‌

[1]. اطلاعات، 6/ 2/ 1374 و ر. ك: جمهورى اسلامى، 15/ 2/ 1382، ويژهنام شاخهاى از شجر طوبى، ص 8 و جام جم، 15/ 1/ 1384. در روزنام جمهورى اسلامى آمده است: من به شما به انداز مصطفى علاقه دارم. من شما را بزرگ كردم.

[2]. اطلاعات، 6/ 2/ 1374.

[3]. ر. ك: صحيف امام، ج 1، ص 489 و 490 و 501 و نيز ج 9، ص 519 و ج 13، ص 378.