احساس و حركتهاى ارادى مى‌گردد و از طرفى بيمارانى وجود دارند كه نجات جان آنان منوط به استفاده از اعضاى مبتلايان به مرگ مغزى است؛ بنا بر اين آيا استفاده از اعضاى مبتلا به مرگ براى نجات جان بيماران ديگر جايز است؟

جواب: اگر استفاده از اعضاى بدن بيمارانى كه در سؤال توصيف شده‌اند براى معالجه بيماران ديگر، باعث تسريع در مرگ و قطع حيات آنان شود جايز نيست، در غير اين صورت اگر عمل مزبور با اذن قبلى وى صورت بگيرد و يا نجات نفس محترمى متوقف بر آن عضو مورد نياز باشد، اشكال ندارد. [1]

2) حضرت آيت الله العظمى فاضل لنكرانى (رحمه الله)

س: تعدادى از بيماران به دليل ضايعات مغزى غير قابل بازگشت و غير قابل جبران، فعاليتهاى قشر مغز خود را از دست داده، در حالت اغماى كامل بوده و به تحريكات داخلى و خارجى پاسخ نمى‌دهند، ضمنا فعاليتهاى ساقه مغز خود را نيز از دست داده، فاقد تنفس و پاسخ به تحريكات متفاوت نورى و فيزيكى مى‌باشند. در اين گونه موارد احتمال بازگشت فعاليتهاى مورد اشاره مطلقا وجود ندارد، بيمار داراى ضربان خودكار قلب بوده كه ادامه اين ضربان هم موقتى و تنها به كمك دستگاه تنفس مصنوعى به مدت چند ساعت و حد اكثر چند روز مقدور مى‌باشد. اين وضعيت در اصطلاح پزشكى مرگ مغزى ناميده مى‌شود. از طرفى نجات جان عده ديگرى از بيماران منوط به استفاده از اعضاى مبتلايان به مرگ مغزى است. با عنايت به اين كه اين اشخاص فاقد تنفس، شعور، احساس و حركت ارادى هستند و هيچ‌گاه حيات خود را بازنمى‌يابند، مستدعى است ارشاد فرماييد (لطفا با اشاره اجمالى به دليل):

[1]. سيد روح‌اللّه موسوى خمينى،، توضيح المسائل، چاپ هشتم، (قم: دفتر انتشارات اسلامى 1424 ق)، ج 2، ص 951.