ب. مرحوم ابن براج (رحمه الله) در كتاب «المهذب»؛

ج. مرحوم ابوالصلاح التقى (رحمه الله) در كتاب «الكافى فى الفقه»؛

د. مرحوم ابن حمزه طوسى (رحمه الله) در كتاب «الوسيلة الى نيل الفضيلة».

\* طائفه‌ى متأخّرين: كه در ميان آن‌ها شخصيّت‌هاى بزرگوارى وجود دارند، همچون:

أ. مرحوم علامه حلى (رحمه الله) در دو كتاب «قواعد الاحكام فى معرفة الحلال و الحرام» و «تحرير الاحكام الشرعية على مذهب الامامية»؛

ب. مرحوم فخرالمحققين (رحمه الله) فرزند علامه حلى (رحمه الله) در كتاب «ايضاح الفوائد فى شرح مشكلات القواعد»؛

ج. مرحوم شهيد اول (رحمه الله) در كتاب «غاية المراد فى شرح نكت الارشاد»؛

د. مرحوم فاضل مقداد (رحمه الله) در كتاب «التنقيح الرائع لمختصر الشرايع».

(رحمه الله) (رحمه الله) كلام شهيد ثانى (رحمه الله) در كتاب «رسائل» چنين است:

«أحدها: و هو المشهور بينهم حِرمانُها من نفسِ الارضِ، سَواء كانت بَياضاً أم مشغولةً بشجرٍ و زرعٍ و بِناءٍ و غيرها عَيناً و قِيمةً و من عين الانهار و أبنِيتها و أشجارها و تُعطى قِيمةَ ذلك، ذهب إلى ذلك جِلّة المتأخّرين و من المتقدّمين الشيخُ فى النهاية و ابنُ البرّاج و أبوالصلاح التقىّ و ابن حمزة على ما هو المشهور عنهم.» [1] اولين بحث و آن اين است كه آنچه مشهور است بين علماى اماميّه اينكه زوجه از اصل زمين نه عيناً و نه قيمتاً ارث نمى‌برد چه اين زمين بياض (خالى) باشد و يا آنكه‌

مشغوله باشد يعنى در آن درخت و كشاورزى و يا ساختمانى باشد و نيز از عين‌

[1]. ر. ك. به: رسائل، شهيد ثانى (رحمه الله)، ج 1 ص 449.