على بن ابى حمزه بطائنى از ابى عبد اللّه مؤمن از اسحاق بن عمّار مى‌رسانند، امّا در طريقشان به حسن بن على اختلاف دارند.

متن روايت بنا بر نقل كافى چنين است:

عَنْ إِسْحَاق بْنِ عَمَّارٍ، قَالَ: قُلْتُ لأَبِي عَبْدِ اللَّهِ عليه السلام الزِّنَى أَشَرُّ أَوْ شُرْبُ الْخَمْرِ، وَكَيْفَ صَارَ فِي الْخَمْرِ ثَمَانِينَ وَ فِي الزِّنَى مِائَةً؟ فَقَالَ: يَا إِسْحَاقُ الْحَدُّ وَاحِدٌ وَلَكِنْ زِيدَ هَذَا لِتَضْيِيعِهِ النُّطْفَةَ وَلِوَضْعِهِ إِيَّاهَا فِي غَيْرِ مَوْضِعِهَا الَّذِى أَمَرَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ بِهِ‌ [1].

اسحاق بن عمار مى‌گويد: از امام صادق عليه السلام سؤال كردم: زنا بدتر است يا شرب خمر؟ و چرا در شرب خمر 80 تازيانه و در زنا 100 تازيانه حد قرار داده شده است؟ حضرت فرمود:

حد اين دو يكى است، زنا و شرب خمر هر دو حدشان 80 عدد است، اما در زنا 20 عدد اضافه شده چون تضييع نطفه مى‌كند، و چون اين ماء را در غير از موضعى كه خدا امر كرده قرار مى‌دهد.

تقريب استدلال به روايت‌

در مورد مدلول اين روايت دو مطلب مطرح است.

مطلب اول: آيا ذيل روايت در صدد بيان دو محرّم است، يكى تضييع النطفة، و ديگرى قرار دادن نطفه در محلّ حرام؟

در پاسخ به اين سؤال مى‌گوييم: ظاهر روايت آن است كه عبارت:

[1]. تخريج روايت در صفحه قبل، پاورقى 1 آمده است.