3. از ملاحظات خطى وحزبى و گروهى، و هراس از صاحبان قدرت برى و منزه باشد.

اين سه شرط به گواهى تحليل زير، تنها در آفريدگار جهان موجود است، لا غير. زيرا:

الف: قانون گذار بايد انسان شناس كامل باشد تا از غرايز و عواطف انسانها آگاه باشد، و نتيجه تمايلات و گرايش هاى او را به طور دقيق اندازه گيرى و هدايت كند.

قانون گذار بايد جامعه شناس باشد تا از وظايف افراد در جامعه و مصالح و مفاسد اعمال آنان و واكنش هاى زندگى اجتماعى و عكس العمل روابط انسانها به خوبى مطلع باشد، و چنين فردى، كسى جز خالق و آفريدگار انسانها نيست. اوست كه انسان را آفريده و از رموز مصنوع خود آگاه است. قرآن كريم مى فرمايد:

(أَلا يَعْلَمُ مَنْ خَلَق وَهُوَ اللَّطيفُ الخَبير) .[1]

«آيا خداوند، آفريده خود را به خوبى نمى شناسد، با اينكه از رموز و اسرار خلقت او كاملاً آگاه است».

خداوند كه سازنده اتمها و سلول هاى بى شمار، و تركيب دهنده قطعات گوناگون وجود انسان است، قطعاً از نيازمنديهاى نهان و آشكار، ومصالح و مفاسدِ مخلوق خويش از ديگران آگاه تر است.

او با علم گسترده خويش، از روابط افراد و واكنش اين پيوندها و وظايفى كه مايه انسجام اجتماع مى گردد، و حقوقى كه شايسته مقام هر انسانى است، آگاهى كامل دارد.