شخصى خود بهره گرفته مى شود، و پايه گذار اصلى اين نوع طرز تفكر در قرن هشتم مى زيست، و پس از خاموشى موج انديشه هاى او، بار ديگر در قرن دوازدهم، فردى احياگر انديشه هاى مرده و متروك او گشت، و در قرن چهاردهم اسلامى، اين مكتب به عنوان كالاى سياسى از نقطه اى به نقطه ديگر صادر مى گرديد.

براى اين كه خواننده گرامى با پايه گذار و احياگر انديشه ها و نتيجه شرك ستيز آنان آگاه شود، كمى در اين باره سخن مى گوييم.

احمد بن تيميه حرانى دمشقى در سال 662هـ.ق در منطقه اى به نام «حرّان» ديده به جهان گشود و در سال 726هـ.ق در زندان دمشق ديده از جهان فرو بست. و از سال698به بعد به نشر افكار خود پرداخت وچيزى نگذشت كه آراء وى به وسيله دانشمندان و محققان معاصر خود مورد انتقاد قرار گرفت، مناظرات علما با وى سبب شد كه انديشه هايش، در انزوا قرار گرفته و نتواند حركت چشمگيرى را پديد آورد و افكار وى جز در لابلاى كتابهاى او و نوشته هاى شاگردش ابن قيم الجوزيه(691ـ 751) در جايى به چشم نخورد.امّا با مرور چهار قرن، بار ديگر محيط اسلامى با افكار او روبرو گرديد، زيرا محمد بن عبدالوهاب نجدى (1115ـ1206) به تجديد حيات اين مكتب پرداخت و به اشاعه آن همت گمارد. در اين قسمت از پشتيبانى خاندان آل سعود برخوردار گرديد ولى در عين حال، فقط محيط نجد با انديشه هاى او آشنا شد و به نقاط ديگر سرايت نكرد.

پس از سقوط دولت عثمانى و روى كار آمدن آل سعود و سيطره بر مراكز مهمى مانند مكه و مدينه، بار ديگر اين مكتب رو به گسترش نهاد. با پيدايش نفت و افزايش توان مالى دولت جديد، نويسندگانِ غير متعهد خريدارى شدند و در اشاعه مكتب نقش بسزايى ايفا كردند.

در مقابل موج وهابى گرى، دانشمندان سنى و شيعه در عراق و شام و مصر به وظيفه خطير خود قيام نموده و به نقد اين مكتب پرداختند و شما در فصل دهم اين كتاب با اسامى برخى از شخصيت هاى برجسته هر دو گروه، آشنا خواهيد شد.

ما در اين مقدمه به ارزيابى اجمالى اين مكتب مى پردازيم،و به حكم اينكه