راغب در «مفردات» آن را اظهار تذلّل معنى نموده واضافه مى كند كه لفظ «عبادت» از لفظ «عبوديت» بليغ تر است، زيرا عبادت به نهايت تذلل مى گويند.

فيروز آبادى در «قاموس» آن را به طاعت، و ابن فارس نيز در «مقاييس» به نرمش و ذلت معنى مى كنند.[1]

اين نوع تعريفها نمى تواند ترسيمگر معنى دقيق عبادت باشد، زيرا اظهار ذلت حتى به صورت بى نهايت عبادت نيست; عبادتى كه اگر انسان آن را در باره غير خدا انجام دهد مشرك مى شود. اظهار كوچكى و فروتنى در برابر پدر و مادر امرى پسنديده و مورد دستور شرع انور بوده ولى پرستش آنان نيست، چنان كه مى فرمايد:

(وَاخْفِضْ لَهُما جناحَ الذُلِّ مِنَ الرَّحْمَة).[2]

«بالهاى فروتنى را در برابرشان (پدر و مادر) از محبت و لطف فرود آر».

نيز به گفته قرآن كريم:خداوند به فرشتگان فرمان داد كه آدم(عليه السلام)را سجده كنند[3] و حتى يعقوب پيامبر (عليه السلام)با فرزندانش در برابر يوسف(عليه السلام)به سجده افتادند.[4]

هرگاه مفهوم عبادت در صِرفِ اظهار تذلل و كوچكى خلاصه شود،