خدايى قلمداد كند، حال آنكه، فردى كه خداوند را به حرمت و منزلت انبياء و اوليا (عليهم السلام)سوگند مى دهد، چنين عقيده اى درباره آنان ندارد، بلكه آنان را بندگان محبوب خدا شمرده و مطيع و فرمانبردار او مى داند.

با روشن شدن بخش نخست ( يعنى اينكه سوگند دادن به منزلت مردان الهى عبادت آنان نيست) بايد سخن را در بخش دوم متمركز ساخت و آن اين كه آيا چنين كارى از نظر شرع جايز است يا نه؟ زيرا ممكن است چيزى پرستش غير خدا نباشد ولى در عين حال شرع هم بر آن صحّه ننهاده باشد.

پاسخ اين قسمت را بايد از مراجعه به روايات و سيره پيامبر وا هل بيت گرامى او به دست آورد. اينك ما دلايل جوازِ اين نوع سوگند دادن را يادآور مى شويم:

1.در دعايى كه پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم)به آن مرد نابينا آموزش داد، و قبلاً از آن سخن گفتيم، خداوند به حق پيامبر سوگند داده مى شد، زيرا پيامبر به او چنين گفت: «وضو بگير و دو ركعت نماز بخوان و پس از نماز چنين بگو:

«أللّهمّ إنّي أسألك، وأتوجه إليك بنبيّك، محمّد نبيّ الرّحمة».[1]

«پروردگارا، من از تو سؤال مى كنم و به سوى تو توجه مى كنم، به واسطه پيامبرت محمد كه پيامبر رحمت است».

در اين حديث هر چند كلمه «أُقسِمُ» يا «أحْلِفُ» وارد نشده است ولى جمله ياد شده، به قرينه «با» در لفظ ««بنبيك»، متضمن معناى قسم است. اگر واقعاً سوگند دادن به اولياى الهى حرام بود، آيا پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)چنين دعايى را به آن مرد نابينا آموزش مى داد؟!