نام گذارى فرزندان

با

پيشوند«عبد» و«غلام»

گاهى مهر و علاقه انسان به فردى، سبب مى شودكه خود را، «غلام» يا «عبد» او بخواند. هدف از اين تعبير، ابراز كوچكى به فرد مورد علاقه است.

خواجه حافظ شيرازى مى گويد:

صبا در عشق من، رمزى بگو با آن شـه خوبـان *** كه صد جمشيد و كيخسرو، غلام كمتـرين دارد

گاهى افراد پاكدل به پيامبران و صالحان واوليا عشق مىورزند،و نام آن بزرگواران را با پيشوند «عبد» و «غلام» بر فرزند خود مى نهند و فى المثل مى گويند: «عبد النبى» يا «عبد الحسين» و از اين نام گذارى جز عشق ورزى و اظهار مهر به خاندان رسالت قصد ديگرى ندارند.

در شعر منسوب به حافظ درباره حضرت رضا (عليه السلام)چنين آمده است:

اى دل غـلام شـاه جهان بـاش و شاه بـاش *** پيوستـه در حمـايـت لطف اله باش

قبر امـام هشتم و سلـطان ديـن رضا *** از جـان ببوس و بر در آن بارگـاه باش

همان طور كه متذكر شديم انگيزه اين نوع نام گذارى، جز اظهارت مودت