تبرك به پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)وآثار بازمانده از وى

توحيد در خالقيت و آفرينش يكى از مراتب توحيد است. و مفاد آن اين است كه جهان هستى يك آفريدگار بيش ندارد، وهستى با تمام جلوه هاى گوناگون خود، آفريده اوست و همه پديده ها اعم از مادّى وغير مادّى، ذاتاً فاقد هر نوع كمال و هستى مى باشند و اگر ظاهراً به كمالى آراسته اند، در پرتو مشيت و اراده اوست.و در اين اصل «موحد»و «مشرك» يكسان مى باشند و از پرسش و پاسخى كه قرآن به صورت قضيه شرطيّه مطرح مى كند يكسان بودن اين اصل در ميان هر دو گروه، روشن مى گردد چنانكه مى فرمايد:

(وَلَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّموات والأَرْضَ وَسَخَّرَ الشَّمْسَ وَالقَمرَ لَيَقُولُنَّ اللّه) .[1]

« هرگاه از آنان بپرسى آسمانها و زمين را چه كسى آفريده و خورشيد و ماه را مسخر ساخته است مى گويند: خدا».

اختلاف مشركان عصر رسالت با موحدان در مورد «تدبير» و «كارگردانى» جهان و انسان بوده، گروه موحد، تنها خدا را مدبّر هستى مى دانند در حاليكه مشركان، براى خدايان دروغين خود، سهمى از تدبير در جهان هستى قائل بودند.

با اعتراف به اصل «توحيد در تدبير» و اينكه مدبّرى جز خدا نيست، بايد