ما در موضوع تصرفهاى تكوينى پيامبران كه همگى به اذن الهى صورت مى گيرد به همين مقدار اكتفا مىورزيم و آنچه گفتيم نمونه اى از تصرفهاى فراوان انبيا و اوليا است كه در قرآن و احاديث اسلامى و نهج البلاغه وارد شده است.

در پايان يادآور مى شويم كه برخى از نويسندگان تصور كرده اند كه اعتقاد به توانايى پيامبران و اولياى الهى بر تصرف در جهان آفرينش، نوعى شرك مى باشد. غافل از اينكه تسلط انسان بر تصرف در جهان آفرينش، دو صورت انجام مى گيرد:

1. خود انسان، مالك اين سلطه و قدرت باشد و به اصطلاح، توانايى از درون او بجوشد.

2. قدرت و توانايى او از قدرت الهى سرچشمه گرفته و خداوند روى مصالحى، فرد را به چنين كارهايى توانا مى سازد.

مسلماً صورت اوّل باطل و يك نوع شرك است. تسلط انسان ـ چه بر امور ظاهرى و چه بر امور غيبى ـ هرگاه خود جوش باشد، و فاعل در فعل خود مستقل و بى نياز از خدا شمرده شود ، خود شرك بوده و مايه الحاد است.در حالى كه صورت دوم عين توحيد و برگرفته از قدرت خداوندست.

با توجه به مقامات و مواهب الهى كه خدا به اولياء خود، لطف فرموده است نبايد در صحت كراماتى كه از آنها در حال حيات و يا پس از درگذشت آنان، ديده و يا شنيده مى شود، شك و ترديد كرد، زيرا مثلاً كرامت حضرت مسيح (عليه السلام)مربوط به زندگى مادى او در اين جهان نيست، بلكه معلول قرب معنوى او است و تقرب او به درگاه الهى پيوسته محفوظ مى باشد، خواه در جهان مادى زندگى كند و خواه در جهان برزخ.