1. درخواست شفاعت درخواست دعاست

شفاعت پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله وسلم)و ديگر شافعان راستين جز دعا و درخواست مغفرت از خدا، چيزى نيست، و دعاى آنان در سايه قرب و مقامى كه نزد خدا دارند به هدف اجابت مى رسد، و طبعاً گنهكار مشمول مغفرت خدا مى گردد و درخواست دعا از برادر مؤمن تا چه رسد به نبى گرامى كوچكترين اشكالى ندارد، اگر ما مى گوييم: يا وجيهاً عند اللّه، اشفع لنا عند اللّه:اى كسى كه در پيشگاه خدا جاه و مقامى داريد، در نزد خدا درباره ما شفاعت كن(يعنى دعا كن گناه ما را خدا ببخشد).

اصولاً در كتابهاى حديث، لفظ«شفاعت» به معنى دعا زياد به كار مى رود حتى نويسنده صحيح بخارى در عناوين دو باب كه يكى مربوط به درخواست مسلمانان از امام، دومى مربوط به درخواست مشركان از مسلمانان مى باشد، از لفظ شفاعت بهره گرفته است، اينك عناوين هر دو باب.

أ. «إذا استَشْفَعُوا إلى الإمام لِيَستسقي لهم لم يردّهم».[1]

«هرگاه مردم از امام درخواست شفاعت كردند كه براى آنان باران بطلبد نبايد درخواست آنان را رد كند».

ب: «إذا اسْتَشْفَعَ المشركونَ بالمسلمينَ عند القحْط».

«هنگامى گروه مشرك در موقع قحطى از مسلمانان طلب شفاعت كنند».

گواه روشن كه شفاعت به معنى دعا است، حديثى است كه ابن عباس از پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)نقل مى كند، و آن اين كه: