«سراى ديگر براى تو از اين جهان بهتر است، به زودى خدا آن قدر به تو عطا مى كند كه راضى گردى».

در آيه دوم از دو نظر ابهام وجود دارد:

اوّلاً: زمان و مكان عطاى الهى بيان نشده است، از كجا معلوم كه ظرف عطا روز رستاخيز باشد.

ثانياً: آنچه خدا عطا خواهد كرد، روشن نكرده است شايد مقصود غير شفاعت باشد.

ولى ابهام نخست با توجه به ماقبل آيه، قابل رفع است، زيرا در آيه قبل، خدا آخرت را ستوده و آن را بر دنيا ترجيح داده است و سپس بلافاصله فرمود: «خدا آن قدر به تو عطا مى كند كه راضى شوى». اتصال اين دو آيه گواه بر اين است كه مكان و زمان عطا،سراى ديگر است.

مقام والاى پيامبر، كه «رحمة للعالمين» است، ايجاب مى كند كه در چنين روزى وحشت زا به فكر امت خويش باشد و با آمرزيده شدن گروه بى شمارى مسرور و خوشحال گردد. و با توجه به اين اصل، ابهام دوم نيز برطرف مى شود و اينكه مقصود شفاعت در حق امت است كه مايه رضايت خاطر پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله وسلم) مى گردد.

مؤيد اين معنى روايات اسلامى است كه اين آيه را به شفاعت تفسير كرده است.[1]