تطهير كامل و شستشوى اساسى و پالايش همه جانبه نسبت به عوارض بد گناه به شمار مى رود، و آئينه روح را از زنگار گناه پاك مى سازد.

تفاوت شفاعت با وساطت هاى دنيوى

برخى بر اثر تبليغات افراد ناآگاه، تصور مى كنند كه شفاعت اوليا نوعى شبيه وساطت هاى دنيوى، و به تعبير امروزه نوعى «پارتى بازى» و تبعيض در قانون است، براى قلع اين شبهه از اذهان ، تفاوت دو نوع شفاعت را با سه وجه روشن مى سازيم.

1. در شفاعتهاى اخروى كار در دست خدا است، و كار از امر او سرچشمه مى گيرد، و او است كه شفيع را برمى انگيزد و بر اثر كمال و موقعيتى كه دارد به او حق شفاعت مى بخشد، و رحمت و مغفرت خود را از مجراى او شامل حال بندگان مى سازد، ولى در شفاعتهاى دنيوى كار كاملاً بر عكس است، زيرا مجرم شفيع را برمى انگيزد، و اگر تحريك او نبود، هرگز به فكر شفاعت نمى افتاد، اگر قرآن مجيد دستور مى دهد كه در همين دنيا، گروه گنهكار حضور پيامبر برسند، و از او دعا و طلب آمرزش بطلبند[1]، اين كار نيز مستقيماً از خود خدا شروع مى شود، زيرا او به گنهكار فرمان مى دهد كه چنين كند، و اگر دستور او نبود هرگز به دنبال پيامبر نمى رفت واگر هم مى رفت، بدون فرمان و اذن او تأثيرى نداشت.

2. در شفاعتهاى صحيح، شفيع تحت تأثير مقام ربوبى قرار مى گيرد، ولى در شفاعت هاى باطل صاحب قدرت از سخنان شفيع متأثّر مى گردد، و