پرستش نباشد مفهوم آيه مخالف دستور خود قرآن خواهد بود، زيرا قرآن دستور مى دهد كه مسلمانان حضور پيامبر برسند و از او بخواهند در حق آنان استغفار كند و او نيز خود استغفار كند.[1]

در اين مورد انسان هم خدا را مى خواند آنجا كه شخصاً طلب آمرزش مى كند و هم پيامبر را مى خواند آنجا كه از او مى خواهد در حق او آمرزش كند.

نتيجه مى گيريم آيه كه مى فرمايد: همراه خدا ديگرى را نخوانيد يعنى براى خدا شريك در پرستش قرار ندهيد.

عين همين مطلب در آيه دوم حاكم است، مقصود از «تدعون » در آيه دوم پرستش است به گواه اينكه حرمت دعوت را با جمله (عِبادٌ أَمْثالُكُمْ) مدلل مى سازد، اين خدايان دروغين را مپرستيد زيرا آنان مزيتى بر شما ندارند، و مانند شما بندگان خدا هستند.

بنابراين هدف از نفى دعوت و خواندن غير خدا همراه با خدا يا بدون خدا آن دعوت هاى ملازم با عبادت و پرستش است كه از اعتقاد به الوهيت مدعو سرچشمه مى گيرد و گرنه دعوت مجرد از چنين عقيده اى اساس زندگى بشر را تشكيل مى دهد، قرآن مجيد مى فرمايد: (نَدْعُوا أَبْنائَنا وَأَبْناءَكُمْ)[2] : «ما فرزندانمان را بخوانيم و شما هم فرزندانتان».

در آيه ديگر به مسلمانان مى گويد نبايد خواندن پيامبر به شيوه ديگران باشد چنان كه مى فرمايد: (وَلا تَجْعَلُوا دُعاءَالرَّسُولِ بَيْنكُمْ كَدُعاءِ بَعْضكُمْ بَعْضاً) [3]: «پيامبر را آن گونه كه يكديگر را صدا مى زنيد نخوانيد».