خود «الروح» آيه مورد سؤال را بسان ما تفسير كرده است.[1] و پذيرفتن چنين تفسيرى، حاكى از عدول وى از نظريه استادش ابن تيميه است.

7. توسل به انسان هاى پاك ووالا

در گذشته، موضوع سخن، توسل به دعاى انسان ها پاك ووالا بود، و فرد حاجتمند از آنها درخواست مى كرد كه درباره وى دعا كنند و در حقيقت دعاى آنان وسيله تقرب او به شمار مى رفت.

ولى موضوع سخن فعلاً توسل به خود ذوات قدسيه و يا قرب و منزلت ومقام آنان در پيشگاه الهى است و فرد نيازمند بدون اينكه از آنان درخواست دعا كند، قرب معنوى و حرمت آنان را، بين خود وخدا واسطه قرار داده و از خدا مى خواهد به خاطر اين انسان هاى پاك و حرمت وارزش آنان در نزد او، و محبوبيتى كه در پيشگاه الهى دارند، نياز او را برطرف نمايد واين نوع توسل ها با تعبيرهاى گوناگون صورت مى پذيرد.

خدا به عزيزان درگاهت،

به قرب و منزلت اولياء گراميت،

به حق پيامبر و آل پاكش و...

در اين تعبيرها و مانند آن، مايه قرب ووسيله كارساز، شخص انسان والا، وصفات برجسته او است و درباره اين نوع توسل، افزون بر رواج و گسترش آن ، ميان مسلمانان، روايت صحيحى به نام «حديث ضرير»، وارد شده و گروه مخالف نيز بر صحت و استوارى آن اعتراف مى نمايد.