مادّى نيست، همان گونه كه از كبدْ، صفرا و از غدد فكّى، بزاق ترشح مى شود. از ارتباط اجزاى بدن با يكديگر نيز شعور وادراك ، شادى وغم، و حبّ و بغض تجلى مى نمايد!

در اين مكتب، روح، اثر شيميايى مادّه است، نه جوهرى جدا از بدن.

در حاليكه الهيّون، به روح پيراسته از ماده معتقدند كه با اين بدن به نوعى ارتباط دارد.

بحث پيرامون دلايل مادى گراها و نقد آن در اين مقاله نمى گنجد.[1] بنابراين به دلايل الهيّون بسنده مى كنيم:

الهيون در تبيين واقعيت انسان و اينكه حقيقت انسان گوهرى است وراى اين بدن كه با آن به گونه اى در ارتباط مى باشد، بحثهاى گسترده اى دارند و براى اثبات مدّعاى خود براهين دهگانه اى اقامه كرده اند ولى ما از ميان آن دلايل، به روشن ترين وهمگانى ترين آنها كه جنبه تجربى نيز دارند اكتفا مى كنيم:

1. «من» يا واقعيتى كه موضوع همه چيز است

هر فردى از افراد انسان كارهاى خود را به فاعلى به عنوان «من» در زبان فارسى و «أنا» در لغت عربى و «I» در زبان انگليسى نسبت مى دهد و مى گويد: گفتم، ديدم، رفتم، خوردم، و نوشيدم. حتى به اين اكتفا نكرده، تمام اعضاى بدن خود را به اين واقعيت نسبت مى دهد و مى گويد: سرم ، قلبم، دستم ، فكرم و....