در روايات ديگر اين حقيقت بيشتر روشن شده است. داود بن فرقد از امام صادق(عليه السلام)نقل مى كند كه آن حضرت فرمود:

«أنتم أفقه الناس إذا عرفتم معانى كلامنا، إنّ الكلمة لتنصرف على وجوه، فلو شاء إنسان لصرف كلامه كيف شاء و لايكذب»[1].

«شما داناترين مردم هستيد آنگاه كه با معانى سخنان
ما آشنا باشيد چه بسا جمله احتمالات متعددى بر
آن حكومت مى كند و اگر انسان بخواهد سخن خود
را به هر سو روانه سازد مى تواند چنين كارى انجام دهد در حالى كه دروغ هم نگفته باشد».

امام (عليه السلام) در اين روايت تكيه بر اين مى كند كه فقيه كسى است كه به حقيقت سخنان آنان آشناتر باشد.

پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) در خطبه اى كه در مسجد خيف خواند، فرمود:

«فربِّ حامل فقه ليس بفقيه و ربّ حامل فقه إلى من هو أفقه منه»[2].

«چه بسا حامل دانشى است كه خود از آن بى بهره است و چه بسا حامل دانشى است به آن كس كه از او برتر است».