سند اول

استدلال عروة بن زبير به كار عمر بن خطاب براى توجيه كار برادرش

مسعودى روايت كرده كه «عبدالله پسر زبير» بنى هاشم را در شعب محاصره نموده و در اطراف آنها هيزم فراوانى گرد آورد. انبوهى هيزم به اندازه اى بود كه اگر در آنها آتش مى افروختند يك تن از بنى هاشم هم جان سالم به در نمى برد. در ميان آنها محمّد بن حنفيه نيز حضور داشت. وى مى افزايد:

«نوفلى» در كتاب خود از ابن عايشه، از پدرش، از حماد بن سلمه روايت كرده كه:

وقتى در نزد عروة بن زبير، از جريان فراهم آوردن هيزم در اطراف بنى هاشم براى آتش زدن ايشان سخن به ميان آمد، عروه (برادر عبدالله زبير) عذر او را موجه دانست و افزود:

عبدالله با اين كار مى خواست آنها را بترساند تا به بيعت او تن در دهند. زيرا بنى هاشم پيشتر از آن نيز سابقه سرپيچى از بيعت را داشتند.

اين تاريخ نگار در ادامه مى گويد: جاى نقل اين خبر در اينجا نبود. ما در مناقب اهل بيت در كتاب «حدائق الاذهان» به ذكر اين مطالب پرداخته ايم .[1]

ابن ابى الحديد نيز اين خبر را آورده و مى گويد: