پيش گفتار: از آية الله سبحانى

بارگاه نور

دخت گرامى پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم)، فاطمه اطهر (عليها السلام)، پرتوى از نور الهى است و بيت رفيع او، از بيوتى است كه همگان بر تكريم آن فراخوانده شده اند .

جلال الدين سيوطى (848 ـ 911) در اثر حديثى خود چنين نقل مى كند:

آيه (في بُيوت أذِن الله أن تُرفع...)[1] بر پيامبر فرود آمد، و رسول گرامى آن را بر ياران خود كه در مسجد دور او حلقه زده بودند، تلاوت كرد، در اين هنگام از پيامبر دو سؤال شد:

1. مقصود از اين «بيوت» كه جايگاه انوار الهى است، چيست؟!

پيامبر: بيوت انبياء و خانه هاى رسولان الهى است .[2]

2. ابو بكر در حالى كه به خانه «فاطمه» و على (عليه السلام)اشاره مى كرد پرسيد