غمنامه على (عليه السلام)[1]
در آن شب ز آتش دل 8سينه را صد چاك مى كردم *** خروشى خفته دَر نا، در دل افلاك مى كردم
ميان دشت آتش خيز دل در ژرفناى شب *** هزاران ناله غمرنگ آتشناك مى كردم
ز داغ مرگ گل اندر خزان نا بهنگامى *** مشعشع گوهر از چهر هزاران پاك مى كردم
چه مغبون باغبانى بودم و مفتون گل افشانى *** كه گل را هم نشين با خار و با خاشاك مى كردم
گل ياسم چو نيلوفر كبود و نيلگون ديدم *** وداع آخرينش با دلى غمناك مى كردم
كجا ابر بهارى بود تا آيد به امدادم *** كه من در هجر يار از گريه هم امساك مى كردم
در آن شب آسمان مبهوت بود و در شگفت از من *** كه من با دست خود جان خودم را خاك مى كردم