مى دمى، او به فرمان من به صورت پرنده زنده اى درمى آيد، و آن گاه نيز به اذن من كور مادرزاد و بيماران پيسى را شفا مى بخشى، و نيز روزگارى به اذن من مردگان را زنده مى كنى.

هيچ دليلى روشن تر از اين نيست كه خدا در اين آيه سه نوع خلاقيت، شفابخشى و آفرينش گرى محدود را به حضرت مسيح نسبت مى دهد و به او چنين خطاب مى كند:

1. (وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ) از گل مى آفرينى.

2. (تُبْرِءُ الأَكْمَهَ وَ الأَبْرَصَ)شفا مى بخشى.

3. (تُخْرِجُ الْمَوْتَى بِإِذْنِي) زنده مى كنى.

اى مسيح، تو به اذن من اين سه نوع آفرينش گرى را انجام مى دهى، مسلماً اين نوع آفرينش گرى از درون وجود مسيح سرچشمه نگرفته بلكه با قدرتى كه خدا به او بخشيده به اين سه كار دست مى زد.

چقدر دور از انصاف و فهم قرآنى است كه بگوييم كه حضرت مسيح در اين سه امور نقشى نداشت بلكه به هنگام اراده او، خدا مستقيماً اين سه كار را انجام مى دهد اگر مقصود اين باشد لازمه آن«نعوذ بالله>» اين است كه تمام خطابات بى اساس باشد.

ممكن است اين نوع برهان براى گروهى كه چشم و گوشِ بازى ندارند نامفهوم تجلى كند، ولى يادآور مى شويم كه قرآن انسان را مصدر كارهايى مى داند كه گاهى از آن به عمل و احياناً از