تبيين توحيد در خالقيت

يكى از مسائل روشن از نظر آيات قرآن و دلايل عقلى، انحصار خالقيت به خداى متعال است، زيرا هستى امكانى در حدّ ذات، فاقد هر نوع كمال و هستى است چگونه مى تواند فقير بالذات آفريدگار چيزى باشد، قرآن مجيد مى فرمايد:

(يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللهِ وَ اللهُ هُوَ الْغَني الْحَمِيدُ).[1]

اى مردم شما نيازمندان به خدا هستيد و فقط خدا بى نياز و ستوده است.

يك موجود امكانى با اين وصف نمى تواند نقش آفرينش گرى داشته باشد بلكه آفرينش گرى از صفات موجود غنى بالذات و واجب الوجود است و آياتى كه وصف خالقيت را از آن خدا مى داند همگى بر اين مطلب گواهى مى دهند، اينك آيات:

(ذَلِكُمُ اللهُ رَبُّكُمْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ خَالِقُ كُلِّ شَيْء فَاعْبُدُوهُ)[2];

اين است پروردگار شما جز او خدايى نيست آفريننده همه چيز است او را بپرستيد.